Time to say ........

Je laatste woorden waren gezegd,
je laatste adem uit geblazen.
Jezelf erbij neer gelegd
dat dit de tijd was om te gaan.

Alles wat er heeft gestaan,
blijf ik bekoren.
Deze herinneringen zijn alles,
wat wij nooit hebben verloren.

Je bent weg uit het leven
werd niet meer gered.
Ik heb je wel een plekje gegeven,
zo blijf jij atijd op het internet.

blog.renssj.com
12/01/2007 - 18/10/2009



-----------------------------------------------------------------------------

Waarschijnlijk komt deze doodverklaring voor de meesten niet totaal onverwacht. Ik heb er sinds januari dit jaar geen enkel stuk meer opgezet. Reden hiervoor is een blijkbaar dodelijk tekort aan de juiste invalshoeken en onderwerpen. Ook heb ik de lat voor mezelf waarschijnlijk iets te hoog gelegd zodat een onderwerp of tekst niet onder mocht doen voor de rest. Die fase ben ik nu voorbij en heb besloten een punt te zetten achter deze blog.

Voor diegene die nu met tissues zijn tranen loopt weg te vegen; Renssj.com begint na anderhalf jaar definitieve vorm aan te nemen. De vorm van een blog. Maar niet op dezelfde manier als deze. Gewoon een luchtig blog waar ik op kwak waar ik zin in heb, waar geen dubbele toetsing overheen hoeft en niet zo diep hoef te zijn.

Voor degene die na dit geneuzel nog steeds aan het lezen is; voeg http://www.renssj.com/ toe aan je favorieten, dan zie ik je binnenkort daar!

Groeten, Rens

P.S. Bloemen kunt u sturen naar info@renssj.com

Fantasie-TomTom

Terwijl ik over de stranden van de Dominicaanse Republiek loop en de palmen wuiven in het zachte, maar warme briesje, blijft er een man voor me staan. Hij wappert met een briefje van 20, en zegt telkens 'Alsjeblieft.' Terwijl ik het briefje aanneem en bedank, vervaagt het strand en blijkt het briesje de airco te zijn en maakt mijn 'vakantieoutfit' plaats voor een blauwe trui en spijkerbroek. Nadromend biedt ik mijn excuses aan voor de trage reactie en stop het briefje in de kassa. De vrolijke, oudere man neemt het nuchter op en zegt - op bijna fluisterende tegen me; "Droom maar jongen, droom maar lekker verder. Nu mag het nog."

Maar waarom mag ik nú nog wel dromen, en als ik ouder ben niet meer? Er is toch niets mooiers dan dagdromen en nadenken over je fantasieën? Natuurlijk moet je het werkelijke en het fantasiewereldje gescheiden houden, maar ben je niet verkeerd bezig als je niet eens de moeite neemt om ook maar een klein, héél klein beetje van die fantasiewereld in het huidige te brengen? Voor jezelf je dromen na jagen en niet pas als je op sterven ligt die éne reis maken, dat éne ding kopen of dát ding maken, wat je al je hele leven wilde doen? Ik bedoel niet dat je moet proberen om als een of andere zweefteef van een volledig biologisch-dynamische, vegetarische en oorlogvrije wereld dromen, of dat je als pedofiel je fantasieën na moet leven, maar van die kleine dingen, kleine momentjes of kleine doelen, waarom zou je die niet gewoon uit laten komen?

Ik kreeg - en vooral met m'n studieoverstap - het verwijt dat ik te veel droomde. Het was bedoeld als kritiek, maar ik beschouw het als een compliment. Voortaan laat ik me bij keuzes en beslissingen meer leiden door mijn fantasieën, en naar mijn dromen. De rest van mijn leven. En heel de dag. Want wat is er nou mooier, dan tijdens je werk mentaal op vakantie zijn in het Caribisch gebied ?